مشکل لکنت زبان

 لکنت زبان چگونه کودک را تحت تأثیر قرار می دهد؟

مشکل لکنت زبان می تواند برای کودک باعث ناکامی بسیار می شود. لیکن همانند بسیاری از مشکلات گفتار، زبان و شنیدار، هر کودکی به این ناکامی، به شیوه شخصی خودش پاسخ می دهد. برخی ممکن است از طریق اجتناب از موقعیتهای صحبت کردن به مواجهه برخیزند و «خجالتی shy » بشوند. برخی اوقات کودکانی که به گفتار درمانی جواب نمی دهند، اضطرابهای دیگر با موضوعات نامرتبط با لکنت را پیدا می کنند که تحریک کننده آتش fuel the fire » لکنت است. به دلیل علل زیربنایی استرس، مشاوره می تواند به این کودکان کمک کند تا از گفتار درمانی بهره ببرند. هرگونه فشار روانی یا برانگیختگی. excitement ، مشکل لکنت را وخیم تر می کند، زیرا تعطیلات، جشن تولد و آغاز سال تحصیلی جدید برای کودک مبتلا به لکنت، بویژه زمانهای دشواری هستند. به علاوه، موقعیتهای خاص نظیر صحبت کردن با تلفن یا صحبت کردن در مقابل تماشاگران، برخی اوقات می تواند برای کودک دارای لکنت رنج آور . trauble some باشد. آنها ممکن است به علت تداعی های وقوع لکنت زبان در گذشته، از صحبت کردن در این موقعیتها امتناع ورزند. برخی اوقات بعضی از کلمات معین به دلایلی، ترس از لکنت را بر می انگیزد و کودک ممکن است به شیوه خلاقانه از به کار بردن آن کلمات اجتناب کند. بدین دلیل که ترس، کودک مبتلا به لکنت را به فرآیند لکنت تلفظی بیشتر سوق می دهد، کودک از موقعیتها یا کلماتی که ترس او را افزایش می دهد، اجتناب می ورزد. آسیب شناس گفتاری به کودک کمک خواهد کرد که قبل از روی آوردن به استفاده از کلمات یا موقعیتهای شخصی که ترس وی را کم می کند، با صحبت کردن در موقعیتهای غیر تهدید آمیز، اعتماد به نفس خود را به دست آورد.گفتار درمانی، به منظور افزایش سلامت گفتار کودک، طراحی می شود. در لکنتهای شدید، بویژه در آغاز درمان، ممکن است درمان فشرده با چندین جلسه در هفته مفید باشد. بتدریج که کودک اعتماد و کنترل بیشتری در موقعیتهای گفتاری به دست می آورد، فراوانی جلسات نیز کاهش می یابد. در هر صورت، براساس تجربه های من، کودکانی که به صورت مکرر لکنت دارند، بویژه در سنین نوجوانی در خصوص صحبت کردن، هوشیاری یا بازداری زیادی ندارند. این بویژه در مورد کودکانی که والدینشان در برخورد با لکنت با آرامش و سعه صدر برخورد می کنند، صادق است. گاهی اوقات بزرگسالان از اینکه چگونه اطرافیان خود را تحت نظر داشته و با آنها چه رفتاری داشته باشند، آگاهند. لذا می پندارند که کودکان هم مشابه آنهایند. لیکن بسیاری از کودکان دارای لکنت آموخته اند که تفاوتهایشان را بپذیرند و خودشان را به صورت کاملا باز و راحت ابراز کنند. واکنشهای شما در برابر کودک دارای لکنت، یکی از دو پیام ذیل را به او می دهد: اینکه شما به آنچه کودک می گوید علاقه نشان می دهید یا به خاطر لکنت او پریشان می شوید و تحملتان را از دست می دهید. کودکانی که احساس می کنند به پیامشان ارزش داده شده، تمایل خواهند داشت بیشتر صحبت کنند و به لکنت اجازه نمی دهند آنها را متوقف کند.
 
هم چنانکه تحقیقاتی وجود ندارد که نشان دهد چگونه لکنت بر عملکرد تحصیلی کودکان تأثیر می گذارد، تحقیقاتی نیز وجود ندارد که رابطه بین این دو را مشخص نماید.
 

درمان کودک مبتلا به لکنت

در مورد درمان لکنت، فلسفه های بسیاری وجود دارد. در گذشته، اغلب درمانگران در برخورد با لکنتهای دوره پیش دبستانی، نگرش «منتظر باش و ببین» را برگزیده بودند و درمان رسمی را تا رسیدن کودک به سن مدرسه ابتدایی به تأخیر می انداختند. هرچند امروزه بیشتر درمانگران مداخله را در سنین پایین تر آغاز می کنند و به موفقیت دست می یابند. معمولا کودک برای یک دوره زمانی حدود ۶ ماه تحت نظارت قرار می گیرد تا معلوم شود مشکل گاه و بیگاه بوده و یا به یک مشکل پایدارتر و طولانی مدت تبدیل می شود. به عنوان مثال، آسیب شناس گفتار قبل از شروع درمان رسمی، ممکن است جهت تسهیل یک محیط گفتاری مساعد برای کودک در خانه، به والدین توصیه هایی بکند. چنانچه با وجود این توصیه ها رفتارهای لکنت زبان تغییر نکند و یا اگر بدتر شوند، ممکن است حتی در سنین پیش دبستانی، درمان رسمی آغاز گردد.
 
اگر هیچ کاری انجام نگیرد، کودکان از این مشکل گذر خواهند کرد و بهبود خواهند یافت؟ شاید برخی خوب شوند. در واقع، بیش از ۸۰٪ لکنتها سرانجام بدون دریافت کمک متوقف می شوند. علل این توقف، به همان اندازه علل پیدایش لکنت، اسرارآمیزند.
 
گفتار درمانی، به منظور افزایش سلامت گفتار کودک، طراحی می شود. در لکنتهای شدید، بویژه در آغاز درمان، ممکن است درمان فشرده با چندین جلسه در هفته مفید باشد. بتدریج که کودک اعتماد و کنترل بیشتری در موقعیتهای گفتاری به دست می آورد، فراوانی جلسات نیز کاهش می یابد. هرچند پس از شرکت در جلسات درمان در برخی از کودکان، لکنت به طور کامل متوقف می شود، در این مورد گفتار درمانی معالجه نیست. بلکه گفتار درمانی به کودکان جهت به حداقل رساندن توقف لکنتی راهبردهایی می دهد و نفس کشیدن به شکل ویژه و تکنیکهای آرامش بخشی را جهت تداوم جریان گفتار سلیس، می آموزد. برای بسیاری از لکنتی‌ها، این امر مستلزم تفکر هوشیارانه پایدار، هنگام صحبت کردن است، زیرا آنها همیشه نمی توانند بدون تمرکز بر این راهبردها، به صورت آزادانه صحبت کنند. هرچند برای افراد بسیاری، این راهبردها به طبیعت ثانویه تبدیل شده است. همچنین، لکنتی های دیگری وجود دارند که به دلایلی با وجود انجام بهترین تلاشها، باز هم به گفتاردرمانی جواب نمی دهند.
 
منبع: مشکلات گفتاری، زبانی و شنیداری کودکان، پاتریسا هاماگوچی، نادر باقری،علی غنایی، چاپ اول، انتشارات آستان قدس رضوی، مشهد 1390